เคยสบตากัน เมื่อวันเราเคยเคียงคู่
ตอนนี้ไม่รู้ ว่าเธอสบตากับใคร
ถึงรักเธอมาก แต่เป็นความสุข ให้เธอไม่ได้
จึงยอมรับในเงื่อนไข ที่ขอให้เราเลิกกัน
ล่วงเลยเนิ่นนาน ใจฉันก็ไม่เปลี่ยนแปลง
บ่วงกรรมหรือ สวรรค์แกล้ง สาบให้ใจอาลัยแค่เธอ.
ยังจดยังจำ ทุกๆ ยาม ในความเป็นเธอ
แต่บอกตัวเองเสมอคนอย่างฉัน เป็นได้แค่ไหน
ถึงรักสุดใจ แต่เธอมีไว้ ให้แค่คิดถึง
แค่คนเคยซึ่ง แต่ไม่ควรได้เป็นเจ้าของ
ได้แค่เคยรัก แต่ต่อจากนี้ ไม่ควรแตะต้อง
เข้าไปให้เธอมัวหมอง ขุ่นเคืองกับเจ้าของใจ
ถึงรักแค่ไหน ก็เป็นคนใช่ ไม่ได้อยู่ดี
ที่ต้องจากกันวันนี้ เกิดจากฉันมันดีไม่พอ
คนที่คู่ควร จึงควรได้พา เธอเดินไปต่อ
ทำได้แค่คิดถึงพอ คนอย่างฉันมีสิทธิ์แค่นั้น
ถึงรักสุดใจ แต่เธอมีไว้ ให้แค่คิดถึง
แค่คนเคยซึ่ง แต่ไม่ควรได้เป็นเจ้าของ
ได้แค่เคยรัก แต่ต่อจากนี้ ไม่ควรแตะต้อง
เข้าไปให้เธอมัวหมอง ขุ่นเคืองกับเจ้าของใจ
ถึงรักแค่ไหน ก็เป็นคนใช่ ไม่ได้อยู่ดี
ที่ต้องจากกันวันนี้ เกิดจากฉันมันดีไม่พอ
คนที่คู่ควร จึงควรได้พา เธอเดินไปต่อ
ทำได้แค่คิดถึงพอ คนอย่างฉันมีสิทธิ์แค่นั้น
ทำได้แค่คิดถึงพอ คนอย่างฉันมีสิทธิ์แค่นั้น